عیب انکساری باقی‌مانده پس از جراحی آب‌مروارید و عوامل موثر بر آن در بیمارستان فارابی

هدف: تعیین میزان عیب انکساری باقی‌مانده پس از عمل جراحی آب‌مروارید و برخی عوامل موثر بر آن. روش پژوهش: جمعیت هدف بیماران مبتلا به آب‌مروارید بودند که طی سال‌های 1382 الی 1385 در بیمارستان فارابی تهران کاندید عمل جراحی شدند. روش نمونه‌گیری تصادفی ساده و معیار خروج شامل سابقه یووییت، جراحی و آسیب چشمی ثبت شده در پرونده بیماران بود. محاسبه قدرت عدسی با استفاده از فرمول SRK-II صورت پذیرفت. اختلاف عیب انکساری پس از عمل و مقدار مورد نظر، به عنوان عیب انکساری غیر منتظره تعریف شد. این متغیر به صورت میانگین و درصد بر اساس فواصل 5/0، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی گزارش گردید. یافته‌ها: در پرونده 423 نفر اطلاعات بیومتری ثبت شده بود که این افراد وارد مطالعه شدند. میانگین قدر مطلق عیب انکساری غیرقابل پیش‌بینی از بین 558 بیمار مورد مطالعه، 69/0±80/0 دیوپتر بود. این نوع عیب انکساری در افراد با طول قدامی خلفی (AL) طبیعی چشم از کم‌ترین (61/0±72/0) و در افراد با AL بلند، از بیش‌ترین مقدار برخوردار بود (001/0P<). 174 (1/41 درصد)، 301 (6/71 درصد) و 393 نفر (4/93 درصد) به ترتیب معادل کروی 5/0، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی داشتند. پس از عمل در موارد AL کوتاه، عیب انکساری مثبت و در افراد با AL بلند، عیب انکساری منفی بود. از نظر کراتومتری، بیش‌ترین و کم‌ترین آستیگماتیسم ایجاد شده به ترتیب در روش خارج کپسولی و فیکو مشاهده شد (001/0P<). نتیجه‌گیری: در این مطالعه بر اساس فرمول SRK2، پس از جراحی آب‌مروارید در بیش از 50 درصد بیماران، عیب انکساری بیش از 5/0 دیوپتر از امتروپی فاصله داشت. بر اساس یافته‌های ما، طول قدامی خلفی چشم از عوامل مهم و تاثیرگذار بر عیب انکساری باقی‌مانده پس از جراحی آب‌مروارید می‌باشد، به نحوی که در AL بلند یا کوتاه، عیب انکساری غیرقابل پیش‌بینی، بیش از موارد طبیعی AL مشاهده می‌شود. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1389؛ دوره 15، شماره 4: 273-263.